අශන්ෂණී

අද කතාව ටිකක් වෙනස්. පළවෙනි වතාවට වෙන කෙනෙක් දීපු මාතෘකාවට මගේ කතාව ලියන්නයි යන්නෙ. මේ මාතෘකාව ලැබිල ටිකක් කල්. මාත් ඉතින් ඔයාල වගේ තමයි. මේක තේරුම් ගන්න ටිකක් හිතන්න උනා. මේක ඇතුලෙ මම දැකපු තේරුම, මාතෘකාව දීපු කෙනා දැකපු තේරුමමද දන්නෙ නෑ. ඒත් මේක අශන්ෂණීගෙ කතාව. කොරෝනා කිව්වම මොනාද මතක් උනේ? ගෙදරට වෙලා ඉන්නව,ට්‍රිප් එකක් යන්න නෑ, කොත්තුවක් කන්න නෑ (මං මේ කියන්නෙ අර ගෙදරදි අටවගෙන කාපු කොත්තුව නෙමේ.අපි අටවපුවට කොත්තු කියන නම දාල කොත්තු වලට අපහස නොකර ඉමු ), අඩු තරමෙ පාරෙ බැහැල නිදහසේ ඇවිදින්නවත් නෑ. ඔන්න ඕකනෙ සරල කතාව. මේ තත්ත්වෙත් එක්ක අපිට නැති වුනේ මොකක්ද? 'නිදහස'. නිකමට වගේ හිතල බැලුවොත් අපි ගොඩක් අයගෙ මනසෙ තියෙනව කොරෝනා වගේ වයිරස් එකක්. හරියටම කිව්වොත් ජීවිතේ විඳින්න බයයි. අනේ මං මේක කළොත් අනිත් අය මොනා හිතයිද, මං පැරදුනොත් ලැජ්ජ වෙන්න වෙයිද,මගෙ ඇත්ත තත්ත්වෙ දැක්කොත් අනිත් අය කොන් කරයිද, ඕව කරන්න ගිහින් අනා ගන්නවට වඩා මෙහෙම ඉන්න එක හොඳ නැද්ද? නිකමට හිතන්න ඔය වගේ දේවල් හිතල ජීවිතේ අඩි කීයක් පස්සට ගියාද කියල? එහෙනම් ඔයාට මේ සිහින කොරෝනාව බෝ වෙලා සෑහෙන කල්. මේ තත්ත්වෙ ඉන්නෙ ...

අනාගත බලාපොරොත්තු ව ...  මේ වචන දෙක කියවූ පමණින්  වැඩිහිටියන්ට පමණයි කතා කියවීමට ආ සැමටද, පොඩි කාලේ පටන් දොස්තර නලාව කරේ තබා ගෙන සිට උසස් පෙළට ගණිත/වාණිජ/කළා විෂයන් හැදෑරූ සැමටද,  එකී මෙකී නොකී ආකාර වල ආත භූත බලාපොරොත්තු පසු පස හඹා ගොස් දැන් ඒවා මතක් වන විටද සිනා යන අයටද මේ දැන් කට කොනින් හිනවක් මතු වනු පෙනේ. මේ මාතෘකාව පිටුපස අරුතක් ඇත.  එය  කතාව අවසානයේ දී   හමු වනු ඇත.  මෙතැන් පටන් කතා කරන්නේ කුඩා අශන්ෂණී ය. දොස්තරලා , ඉංජිනේරුවන්,ගුරුවරුන්, කම්කරුවන් , වෙලෙන්දන් දුටිමි. ඔවුන්ටත් මට වගේ ළමා කාලයක් තිබුනේද? හෙන ප්‍රශ්ණයකි.  'අම්මෙ අම්මෙ අරගොල්ලොත් මන් වගේ පොඩියට ඉන්න ඇතිද ? ' 'ඔව් පුතේ හැමෝම ඔයා වගේ පොඩියට ඉදල තමයි ලොකු වෙන්නෙ. හොදට ඉගෙන ගත්තොත් හොද රස්සාවක් කරන්න පුලුවන්.' 'අම්ම්ම්.. මොනවද හොද රස්සා කියන්නෙ? හැම රස්සාවක්ම වටින්නෙ නැද්ද? ' පණ්ඩිත  ප්‍රශ්ණ වලට උත්තර දුන්නද තේරුම් ගැනීමට තරම් වත් වයසක් නැත. අවුරුදු 3.5ක් හෝ 4ක් වයස ඇති අති පණ්ඩිත පුංචි  මාධ්‍යවේදිණිය නිහඩ කිරීමට සිතා අම්මා සිනා සී හිස අත ගෑවාය....

නෙතට නිදි නැති රැය දුකක් ඉසිඹුවක් නොලදිමි පැයක් නුඹව හිත ළග බලා ගත් හැටි දන්නෙ නෑ ලොව කවුරුවත් තාත්තා නැතුව දැන් අවුරුදු 10ක්. තාත්තා නැති වෙනකොට මම සාමාන්‍ය පෙළ ලියලවත් නෑ. එදා ඉදන් මගෙ අම්මා, තාත්තා දෙන්නම උනේ මගෙ අම්මා. මේ සින්දුව අහන හැම වෙලාවකම මට මතක් වෙන්නෙ මගෙ අම්මව ඉස්සර ඉදන් පන්ති ඉවර වෙනකල් ලග බන්කුවක වාඩි වෙලා මන් දිහා බලන් ඉන්නව. මට මතකයි දවසක් සර් කෙනෙක් ඇහුවා 'තමුසෙගෙ කොහෙ හරි මැණිකක් හංගල තියෙනවද ඕයි? අම්ම ඔච්චර පරිස්සම් කරන්නෙ' කියල. මැණිකක් නෙමේ.. අම්මා කියන්නෙ නංගියි මමයි එයාගෙ ඇස් දෙක කියල. තාත්තා නැති උනා කියල අද වෙනකල් මට කිසිම අඩුවක් වෙලා නෑ. අන්න ඒ ආදරේ වෙනුවෙන් තමා මන් මේ ඩිග්‍රිය ගත්තෙ. මිනිස්සු ආදරෙන් පරදිනව. ඒක සාමාන්‍ය යි. මං මේ දේ කියන්නෙ කිසිම පාර්ශවයකට අපහස කරන්න නෙමේ. පාඩමක් ඉගෙන ගන්න එකෙක්ට හැදෙන්න. ISE කරන්න පටන් ගත්තු දා ඉදලම මන් සෑහෙන්න මහන්සියෙන් වැඩ කලා මගෙ අම්ම මේ ලෝකෙ සතුටෙන්ම ඉන්න අම්ම කරන්න. 3rd year 2nd semester final exams කාලෙ උන ආදර පරාජයක් එක්ක GPA එක 3.92 ඉදන් 3.33ට වැටුන. 1st class හීන කුඩු වෙලා 2nd...