අශන්ෂණී

හැමෝම දැන් අහන්නෙ එයා ගැන විතරයි හුම්ම්ම්... මම දැන් කැපිල ඉන්නෙ. 'එයා ගැන ලියන්නෙ නැද්ද' අහන අයට රිප්ලයි ද දා ඉන්න අතරෙ ඉන්ස්ටග්‍රම් හරහා හිතවත් කෙනෙක්ගෙන් පොටෝ එකක් ලැබුන 'එයා ගැන ලියද්දි මේක දාන්න' කියල. ඔන්න අද කතාව එයා ගැන. (මං ගැනත් ඇඩ් දානව. මොකද එයා මායම් දාල නෑදෑයො, යාලුවො සේරම අල්ල ගත්තට පස්සෙ මට මගෙ කියල ඉතුරු වුනේ මේ බ්ලොග් එක ව්තරයි හුම්ම්)  ඇත්තටම කිව්වොත් මට පොඩි කාලෙ අමුතු පිස්සු ආසාවල් ටිකක් තිබ්බ. එක දවසක් හිතුන ඇස් වහගෙන පාර මැද්දෙන් දුවගෙන යන්න. හිතල නිකන් හිටියද? නෑ සහෝදරවරුණි. අම්ම නැති වෙලාවක් බලල යාලුවො සෙට් එකත් අල්ලගෙන පාරට බැහැල අත්හදා බැලීම කලා. ඔන්න මං චෙන්නායි එක්ස්ප්‍රස් චිත්‍රපටියෙ දීපිකා කෝච්චිය පස්සෙ දිව්ව වගේ සෙරෙප්පු දෙකත් අතින් අරන් දුවනව (නෑ නෑ දීපිකා සෙරප්පු උස්සන් දිව්වෙ නෑ. ) ඔන්න ඔහොම දුවගෙන දුවගෙන ගිහින් නිකමට හිතුන ඇස් ඇරල බලන්න. අම්ම ඉනට අත් දෙක තියාගෙන පාර මැද බලන් ඉන්නව. ආයෙ හැරිල දුවන්න හිතුන ඔව්.  ඔව්..ළමයි ගස් නගිනව, ඒක හරි සාමාන්‍යයි. හැබැයි මං ටිකක් අසාමාන්‍යයි. සාමාන්‍ය ළමයි නගින්නෙ බිම ඉඳන් ගහකට උනාට මං යන්නෙ ගහකින් ...

මාව හොඳට දන්න ගොඩක් අය දන්නව මං ඕනෑම සතෙක්ට  බයයි කියල. සමනලයගෙ, කැරපොත්තගෙ ඉඳන්, බල්ල, පූසා පහු කරගෙන අලිය, කොටිය දක්වා යනකල් ම හැම එකාටම මං බයයි.  ඉතින් මේ සත්තුන්ට බය වෙන එකේ සහ අප්පිරිය කරන එකේ ප්‍රභේද තියෙනවනෙ. සමහරු පොශ් කියල පෙන්නන්න සත්තුන්ගෙන් ඈත් වෙනව, තවත් සමහරු සමාජ අවදානය ගන්න සතෙක් දැක්ක ගමන් හූ මිටි තියනව. මගේ වර්ගෙ ඔය දෙකම නෙමේ, මං ආයෙ දෙකක් නෑ සිතින්, කයෙන්, වචනයෙන් 3න් ම පණ බයයි. ඒක අප්පිරිය කිරීමක්වත්, එපා කීමත්වත් නෙමේ. මම සත්තුන්ට ඇත්තටම ආදරෙයි. ඉතින් ඔය සත්තුන්ට බය කියන මෙව්ව එක මගෙ හිතට ආවෙ මෙහෙමයි. යටගිය දවස, මතක හැටියට 1998 අවුරුද්දෙ තමයි ඔය සිද්ධිය වුනේ. මට එතකොට වයස අවුරුදු 2.5ක් නැත්තම් 3ක්. මට තිබුන හොලවද්දි සින්දු ඇහෙන පොඩි ගැජමැටික් එකක් තියෙන ටූත් බ්‍රශ් එකක්. ඔය මියුසික් කන්සෙප්ට් එක ගැන තව දුරටත් කියනව නම් අපේ ගෙදර අයට දැඩි විශ්වාසයක් තිබ්බ සංගීතය පාවිච්චි කරල මොකක් හරි වැඩකට මාව යොමු කරන්න පුලුවන් කියල. දත් මදිද්දි ටිලින් ටිලින් ගාල සද්දයක් එක්ක පොඩි ගිටාර් පාරක් ඇහෙනව, කොමඩ් එකේ වාඩි වුනත් ඒකෙත් අක්ක කෙනෙක් හීනියට සිංදුවක් කියනව. ඒ වැඩේ...

අද කියන්න යන්නෙ මට අවුරුදු 5ක් වයස කාලෙ වුන සිද්ධියක්. හතුරෙකුටවත් මෙවන් විපතක් නොවේවා කියලම පටන් ගන්නම්.  මේක ඇත්තටම මම ගිය මගුල් ගෙයක් ගැන කතාවක්. ඒකෙ flower girls දෙන්නෙක් හිටිය. මාත් ඒ දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්. ඒ තමා මන් flower girl කෙනෙක් වුන පලවෙනි වතාව.  මේ වෙඩින් එක ඇත්තටම මගෙ තාත්තගෙ මල්ලි ගෙ. ඒ කියන්නෙ මගෙ බාප්පගෙ.එයා යුධ හමුදාවෙ කෙනෙක් නිසා ඒ ඇඳුම් තමා වෙඩින් එකටත් ඇන්දෙ.  වෙඩින් එකට සති ගාණකට කලින් ඉඳලම මාව නිතර නිතර bridal and groom's crew එකේ අයට මුණ ගැස්සුව. එයාලට විශ්වාසයක් තිබ්බෙ නෑ මං ඒ strange මිනිස්සු එක්ක පොටෝ වල ඉන්න බෑ කියල අඬයිද කියල.මොකද ඉතින් කවදාවත් දැකලත් නැති, කඩු කිණිසි ඉනේ ගහගත්ත (නිල ඇඳුම නිසා) මිනිස්සු එක්ක පොටෝ ගන්න මම මද්දුම බණ්ඩාර ඈ.  ඔන්න දැන් ඔහොම ඔහොම ගිහින් වෙඩින් එක දවස ආව. Brideට එක කෙනෙකුයි, bride's crew එකට තව කෙනෙකුයි විදියට dressersල දෙන්නෙක්ටත් එන්න කියල තිබුණ. මම ඉතින් පාන්දර පහේ ඉඳන්ම ලස්සන ගවුමත් ඇඳගෙන හෙන චිල් එකේ ඉන්නව. සෑහෙන excited  ඉතින් කවද කාපු ටකරං ද. ඔන්න දැන් ඔහොම ගිහින් නැකත් වෙලාවත් ඔන්න මෙන්න. සේරම ඇඳගෙන ...